نگران واکنش دخترم به فرزندخوانده‌بودنش هستم

به گزارش مجله خبری نگار، خانمی ۳۷ ساله‌ام. کودکی را از بهزیستی، وقتی ۱۰ روزه بود به سرپرستی گرفتیم و الان ۱۳ ساله شده است. آیا الان زمان مناسبی است که به او بگوییم او را به فرزندی قبول کردیم یا نه؟ دخترم حساس است و نگران واکنشش هستم.

مخاطب گرامی، کودکان فاقد والدین یا گاه بدسرپرست در یک فرایند زمانبر توسط کارشناسان به زن و شوهر‌ها واگذار می‌شوند که این امر، ملاحظات و پیامد‌هایی دارد. یکی از ملاحظات این است که باید والدین و همچنین اقوام و آشنایان‌شان که از مقوله پذیرفتن فرزند در خانواده جدید اطلاع پیدا می‌کنند، به صفت رازداری پایبند باشند. شاید اطلاع از سابقه خانوادگی کودک در زمان و شرایط نامناسب، موجبات ایجاد آسیب‌های متعدد روحی و روانی را برای او به دنبال داشته باشد. در ادامه چند توصیه به شما داریم.

آیا والدینش در قید حیات هستند؟

چنان چه فرزند به سرپرستی پذیرفته شده دارای والدین یا یکی از این دو عزیز در قید حیات باشد و علت فرزند خواندگی به دلیل نداشتن صلاحیت اخلاقی یا توان تربیتی مناسب والدین یا یکی از آن‌ها بوده باشد، بهتر است مقوله اطلاع از سابقه اصلی والدین به طور ویژه در سنین پایین مکتوم باقی بماند، زیرا مطلع شدن از وضعیت اخلاقی والدین اصلی چه بسا کودک یا نوجوان را دچار دوگانگی‌های عدیده‌ای کرده و حتی ممکن است فرزند ناخواسته تمایل پیدا کند از شیوه تربیتی و رفتاری خانواده اصلی خود پیروی کند و این عمل را به عنوان یک عنصر انتقام‌گیری از والدین اصلی و همچنین خانواده جدیدش تلقی می‌کند، زیرا معتقد است آن‌ها با پوشاندن بخشی یا تمام حقیقت از وی در حق او ظلم کردند.

با توجه به سن دخترتان گفتن واقعیت توصیه نمی‌شود

از آن‌جا که شما مادر محترم گفتید که دخترتان در سن حساس بلوغ قرار دارد و مسئله عاطفی بودن وی را یادآور شده‌اید و با در نظر داشتن این که در این سن و سال درگیر شدن با مقولات گوناگون مانند دوست‌یابی و بروز تمایلات عاطفی و احساسی و هیجانات ناشی از آن‌که به طور معمول رو به فزونی هستند، وجود دارد پس بهتر است اکنون در این زمینه اقدامی نکنید. البته چنان چه ضرورت‌ها و ملاحظاتی دارید که ناگزیر باید بخشی یا تمام واقعیت را به دخترتان منتقل کنید، اگر خودتان از توان لازم تربیتی و کلام مناسب برخوردار هستید در یک محیط درون خانوادگی اقدام کنید. اما اگر از این توان و کفایت لازم برخوردار نیستند با یک مشاور خانواده مجرب مسئله خویش را مطرح کنید تا با همفکری و رعایت آسیب‌های احتمالی اقدام عقلایی انجام شود تا کمترین آسیب به روح لطیف دختر خانم مورد نظر وارد شود.

بعد از گفتن، مراقب حس تنهایی و ترس او باشید

بهترین زمانِ بازگو کردن این موضوع وقتی است که فرزند سطح روانی مناسبی داشته باشد. برای مثال اگر زمانی این موضوع را بازگو کنیم که با او درحال بحث کردن هستیم، این باعث سوگیری در او می‌شود و حس طرد شدن خواهد داشت. باید تلاش‌مان را بکنیم تا وقتی از این موضوع آگاه می‌شود حسِ تنهایی و ترس در او ایجاد نشود. نوعِ بیان این موضوع بسیار مهم است، حتی جمله بندی و کلماتی که از آن‌ها استفاده می‌کنیم. قبل از بیان موضوع باید او را آگاه کنیم که یک بخشی از هویت ما خانواده‌ای است که رابطه خونی با آن‌ها داریم و یک بخش اصلی‌تر ما هم مربوط به محیطی است که در آن رشد کردیم و از آن تاثیر گرفتیم نه تنها این به معنای آن نیست که خانواده فعلی‌اش والدین او نیستند بلکه بیشترین تاثیر را از آن‌ها گرفته است.

منبع: خراسان